Angst in de nacht: “Op avontuur voor het beste medicijn”

Een winterse zon schijnt door de ramen. De sfeer op de afdeling is luchtig. Het weekend is in zicht, een prettig vooruitzicht voor ons allen. Deze ochtend bezoek ik André. Hij is nog geen zestig jaar en heeft uitgezaaide kanker. Genezen is voor hem niet meer mogelijk. Zijn behandeling is gericht op het verkrijgen van tijd en verlichten van de klachten. De verlichting die we vandaag zullen ontdekken, zie ik nu nog niet aankomen.

In de afgelopen tijd is André in toenemende mate benauwd en vermoeid. Hij is in ons ziekenhuis opgenomen omdat hij een longontsteking én longembolieën heeft. Antibiotica, bloedverdunners, zuurstof en dexamethason moeten helpen.

Ondanks zijn praatjes, grappen en humor is André ook een introverte man. Spreken over zijn gevoel en emoties is moeilijk voor hem. Maar hij kon er niet meer omheen. Hij heeft net een aantal heftige gesprekken achter de rug. De ernst van de situatie is nu pijnlijk duidelijk.

Intense gevoelens van angst besluipen hem
André ligt op een eenpersoonskamer. Overdag heeft hij afleiding van bezoek en vele zorgverleners. Maar intense gevoelens van angst besluipen hem in het donker van de nacht. Het lukt hem wel om in te slaap te komen, alleen wordt hij ‘s nachts meerdere keren wakker. De gedachte 'ik ga dood' laat hem niet los. Gevoelens van paniek overspoelen hem. Het maakt hevige indruk op hem en het bepaalt in grote mate zijn lijden.

 
“Mijn vrouw was er”
Ik ontmoet hem na wéér een moeilijk nacht. De rustgevende medicatie heeft nauwelijks effect. Hij vertelt over een eerdere periode van angst in de nacht. Dat was nadat hij hoorde dat hij kanker heeft. Ook toen werd hij in paniek wakker. Ik vraag hem hoe hij daar destijds mee omging. “Mijn vrouw was er”, antwoordt hij.

Niets zo troostend als ’s nachts tegen je grote liefde aan kruipen. Thuis was zij er met een luisterend oor. Ze had woorden die hem geruststelden. Haar lichamelijke nabijheid gaf rust. Hij hoefde de strijd niet alleen te voeren. Zij is voor hem een baken van rust in de heftigheid van de nacht. Het bracht hem altijd verlichting.

De laatste keer dat zij bij elkaar sliepen is alweer enkele maanden geleden. De kanker maakt dat hij niet meer kan traplopen. Hij slaapt alleen beneden, zij ligt boven in hun tweepersoonsbed. Zo dichtbij, maar ook zo ver weg. Na al die jaren huwelijk in de nacht gescheiden zijn, is moeilijk voor het echtpaar. Weer samen slapen. Ze hebben het zo gemist. Wat zou het fantastisch zijn.

Trots op onze koppelbedden
Ons ziekenhuis is sinds kort de trotse bezitter van twee koppelbedden. Een koppelbed is een logeerbed met een speciaal matras dat naadloos aansluit op een ziekenhuisbed. Hierdoor ontstaat een tweepersoons hoog/laag bed, dat patiënten de mogelijkheid geeft samen te zijn met hun geliefde of naaste.

 

Wat een helden!
Deze bijzondere bedden zijn mogelijk gemaakt door een aantal enthousiaste verpleegkundigen van de chirurgische oncologie-afdeling van ons ziekenhuis. Met het zwemevenement 'Swim to fight cancer' hebben ze een groot bedrag bij elkaar gezwommen. Met het opgehaalde geld heeft de afdeling de koppelbedden bekostigd. De verpleegkundigen die zich met hart en ziel hebben ingezet, zijn helden als je het mij vraagt. De koppelbedden zijn onlangs gearriveerd en staan nog ingepakt te wachten op hun eerste gebruiker.

Ik heb het nieuws over de koppelbedden met groot enthousiasme gevolgd. Als ik met André praat vormt er razendsnel een plan in mijn hoofd. We kunnen meer voor hem doen. Meer dan alleen de rustgevende medicatie. Zou zijn vrouw willen blijven slapen? En dan niet op een stretcher náást zijn bed, maar samen in het koppelbed!

We gaan pionieren
Dus vraag ik André: “Wil je vannacht samen met je vrouw in een koppelbed slapen?”

Ik ben ook eerlijk. We zullen een beetje moeten pionieren, want we hebben het bed nog nooit gebruikt. We weten niet precies hoe we het bed in elkaar moeten zetten. Maar ach, met een goede gebruiksaanwijzing moet het vast goed komen. We zijn niet voor niets verpleegkundigen, wij zijn niet voor één gat te vangen.

Samen op avontuur

André wordt direct enthousiast. Zijn vrouw toont een lach en een traan. Ze is geraakt door het voorstel. Het echtpaar wil graag als proefpersoon fungeren. Het voelt alsof we samen een klein avontuur aangaan. Ook mijn enthousiasme tiert welig. Ik ben wel in voor iets nieuws!

Samen met de verpleegkundige die voor André zorgt haal ik het bed op aan de andere kant van het ziekenhuis. We genieten nu al van het vooruitzicht dat de man een fijne nacht tegemoet gaat. Iets nieuws ondernemen, het geeft energie.

Hij roept aanwijzingen naar ons
De verpleegkundige heeft in overleg met haar collega's geschoven met patiënten op de afdeling. Hierdoor komt er een tweepersoonskamer vrij voor het echtpaar. We dopen het met een grapje om tot een luxe suite. Het viersterrenhotel aan de overkant is er niets bij. Wanneer we het bed opzetten, roept de man aanwijzingen naar ons. Zijn technische inzicht helpt ons vooruit. We zijn een bont stel en we genieten er allemaal van.

Als een koning
Het bed staat en ik neem afscheid van André. Hij ligt als een koning in zijn bed. Hij heeft een logeerpartij met zijn vrouw voor de boeg. Ze neemt zelfs hapjes en een wijntje mee, vertelt ze. Ik hoop dat ze kunnen genieten. Herinneringen kunnen maken. Dat de ziekte even wat verder weg kan zijn. Zij zullen vanavond, voor het eerst sinds lange tijd, samen in slaap vallen.

En vannacht, wanneer de angst zich weer aandient, is zij er. Zijn baken van rust. Het beste medicijn in de nacht.

Ik ga met een glimlach weg. Wat geniet ik van deze momenten!