'Nee!',
schreeuwt mijn lijf.
Mijn
hart en de niet te stoppen tranen zeggen: Het moet stoppen. Nu!
De
signalen waren goed verborgen. Alleen zichtbaar voor mijn naasten.
Nauwelijks te bevatten voor mezelf. Slecht slapen. Faalangst.
Somberheid. Een paniekaanval. Maar, dat wat verpleegkundigen kenmerkt
- doorzettingsvermogen, verantwoordelijkheidsgevoel en het zorgen
voor een ander - zit ook in mijn zijn. Doorgaan. Niet lullen, maar
poetsen.
Het gevoel overspoelt me. Zomaar op een zonnige ochtend. Thuis. Intens verdriet. Een niet meer te dragen vermoeidheid. Ik ben op. Vastgelopen. Ik kan niet meer.
De lat ligt hoog
Arbeidsgerelateerde mentale uitputting noemt
de bedrijfsarts dit. Een hele mond vol. Voor mij is het te
omschrijven als ‘te lang, te veel’. Te
lang onder immense werkdruk werken. Te veel narigheid en verdriet
waar ik dagelijks mee in aanraking kom. Er is maar een bepaalde
hoeveelheid ellende die ik als professional kan verdragen. En ik ga
maar door.
Alles
om mijn collega's en patiënten niet in de steek te laten.
Geen moment van bezinning of rust. We kunnen het sterven immers maar
één keer doen, er is geen herkansing voor de palliatieve patiënt
en de naasten. De lat ligt hoog.
Het
is mijn werk. Wat ik zó graag doe. Waar ik zoveel plezier aan
beleef. Zo trots op ben. Dat deel uitmaakt van mijn identiteit.
Nu
voelt het als falen.
Ik
heb mezelf in de steek gelaten.
Mijn hand wordt vastgehouden
Het
nieuws van mijn ziekmelding bereikt ook mijn collega's. Wat er dan
gebeurt voelt onwerkelijk. Kaarten, brieven, cadeautjes en bossen
bloemen. Uit alle geledingen in de organisatie. En van daarbuiten. Lieve woorden bevestigen mijn kwaliteiten als
vakvrouw. Ik
word gedragen. Mijn hand wordt vastgehouden. Ik volg.
Een
periode van stilte. Bij mezelf komen. Bezinning. Rust. Heel veel
rust. Ontspannen. Moeilijke gevoelens toelaten.
Ik
sta stil. En dat is hard werken.
Mijn
angst, dat ik nooit meer in beweging zal komen, blijkt ongegrond. Er
ontstaat ruimte in mezelf. Gevoelens van kracht en energie komen
langzaam naar voren. De uitputting komt op de achtergrond te staan. Ik
leer – in de rust en met professionele hulp – het werk te
relativeren en in een beter perspectief te plaatsen.
Ik vertrouw erop dat ik de uitputting
achter
mij kan laten. Ik begin mezelf te herkennen. Mijn enthousiasme komt
terug!
Een herkansing is er wel voor mij
Ik neem me voor het nu anders te doen. Ik laat mezelf niet meer in de steek. Nee zeggen, grenzen aangeven, kritische vragen stellen. Verantwoordelijkheid nemen voor mijn energiebalans betekent ook assertief zijn, mijn stem laten horen. Collegiaal, professioneel én met een gezonde dosis zelfzorg.
Daar kom ik weer aan; een herkansing is er wel voor mij. Ik ben niet meer dezelfde, er is een voor en een na. Bewuster, rijker, wijzer. Dankbaar. Het gaat niet meer zoals het ging. Dit is beter. Voor mezelf én voor de ander.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen❤ graag zien begint ook bij jezelf, zelfzorg ... om nadien veel te geven en veel (meer)terug te krijgen.
BeantwoordenVerwijderenDikke knuffel! Mooie, intense woorden x
Prachtig Inge, uit het hart geschreven... Deze blog zal ook andere professionals helpen woorden te geven aan door hen ervaren pijn! Lief zijn voor jezelf, hoe moeilijk is dat?! Dank voor je openhartigheid 😍💖
BeantwoordenVerwijderenwat ontzettend knap om er over te schrijven. Je bent een mooi mens en je mag er zijn. op naar onze volgende samenwerking!! zet hem op!!
BeantwoordenVerwijderen